တကယ့္လူ

 တစ္ေန႔ တကၠသိုလ္၀င္တန္းရွိ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကုိ ေတြ႔ဆံုရန္ သူ႔အခန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ဆရာ မစၥတာ ၀ါရွင္တန္ကလည္း ေနာက္မွ လုိက္ဝင္ လာသည္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးဆီသို႔သြားၿပီး တစ္ခုခုသြားေရးရန္ ေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါတြင္ ဆရာက "ဘာေၾကာင့္လဲကြ" ဟု ျပန္ေမးလိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့တပည့္မဟုတ္ပါဘူး"

"ကိစၥမရွိဘူး။ မင္းေရးခ်င္တာ သြားေရးခဲ့"

"မေရးႏိုင္ဘူးဆရာ"

"ဘာေၾကာင့္လဲကြ"

ကၽြန္ေတာ္က ေခတၱၿငိမ္ေနမိလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း အေတာ္ေလးကသိကေအာက္ျဖစ္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က

"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအားနည္းသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံထားရလို႔ပါ"

ဆရာက သူ႔စားပြဲဆီသို႔ ျပန္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ

"မင္းဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီလိုမေျပာနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတ္မွတ္လိုက္တာနဲ႔ မင္းကိုယ္မင္း အဲဒီလို ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္မွတ္နဲ႔"

ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရသည့္ အခိုက္အတန္႔ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကို ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားလိုက္မိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ အျခားေက်ာင္းသားေတြက ဝိုင္းေလွာင္ကာ အရွက္ခြဲခံရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကိုၾကားလိုက္ရျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူး ပညာေပးျခင္းခံေနရသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သိသြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေနမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာေျပာလိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားသူတစ္ေယာက္၏ ေျပာစကားႏွင့္ မွတ္ခ်က္ေအာက္တြင္ မရွင္သန္ေနသင့္ေၾကာင္း သိျမင္ခြင့္ရသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။ ယခင္က ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ က်႐ႈံးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၅ တန္းအေရာက္တြင္ ပညာေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈခၽြတ္ယြင္းသည့္ စာရင္း အသြင္းခံရၿပီး ၄ တန္းသို႔ျပန္ခ်ျခင္း ခံရသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၈ တန္းအေရာက္တြင္ စာေမးပြဲထပ္က်ျပန္သည္။ အ႐ႈံးေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ေနသည့္ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေျပာလိုက္သည့္စကား တစ္ခြန္းက ဘဝေျပာင္းသြားေစလိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ခဲ့ေပ။

ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာဆိုႀကီး ဂိုသီ၏ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာျပခဲ့သည္။

"လူတစ္ေယာက္ဟာ၊ သူ႔ဘဝကို သူေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရမယ္၊ အဆိုးဆံုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရလည္း ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္၊ အဲဒီလိုေလွ်ာက္ႏိုင္မွသာ လူျဖစ္တယ္" ဆိုသည့္စကား ျဖစ္သည္။

ေနာက္ၿပီး ဆရာက ကယ္လ္ဗင္ လြိဳက္၏ စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း ေျပာခဲ့ေသးသည္။

"ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနၿပီဆိုတဲ့ေကာင္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ နာလန္မထူႏိုင္ဘူး" ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အၿမဲထားခိုင္းသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အသက္ရွင္ေနရသည့္ပံုစံျဖစ္ေစရန္ အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ဆရာသည္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲတြင္ စကားေျပာ မည္ဆိုသည့္ သတင္းၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းမေအာင္ေသး။ ဆရာက ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားကို

"မင္းတို႔ဟာ ႀကီးျမတ္သူေတြျဖစ္တယ္။ မင္းတို႔ဟာ တကယ့္လူေတြျဖစ္တယ္။ မင္းတို႔ကိုယ္မင္းတို႔ ငါဘာ ေကာင္လဲဆိုတာ တစ္ခ်က္ေလာက္ ျပန္ၾကည့္စမ္းပါ။ မင္းတို႔ ေဟာဒီေလာကမွာ သမိုင္းဝင္ေလာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ျပသင့္တာေတြ လုပ္ေဆာင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ မင္းတို႔မိဘေတြကို ဂုဏ္တက္ေအာင္ မင္တို႔လုပ္ေဆာင္ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ခုဆိုရင္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မင္းတို႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခြင့္ရေတာ့မယ္" ဆရာက ေက်ာင္း သားႀကီးမ်ားကို ရည္စူးၿပီးေျပာေနေသာ္လည္း ထိုစကားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္႐ိုက္ရည္ၫႊန္းေျပာ သလိုျဖစ္ေနသည္။

ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာေပးေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ေနာက္သို႔ အေျပးေလးလိုက္သြားမိသည္။ ဆရာ့ကို ကားရပ္သည့္ေနရာတြင္မီသည္။ ကၽြန္ေတာ္က

"ဆရာ ကၽြန္ေတာ့ကို မွတ္မိသလားဟင္၊ ဆရာ ခမ္းမႀကီးထဲမွာ စီနီယာေတြကို စကားေျပာေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခန္းထဲမွာရွိေနတယ္"

"မင္းဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ မင္းက ဂ်ဴနီယာပဲကြ"

"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာေျပာတဲ့စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခမ္းမရဲ႕ တံခါးကေန ၾကားခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ မိန္႔ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရည္ၫႊန္းေျပာေနသလို ခံစားရတယ္ဆရာ။ ဆရာေျပာခဲ့သလိုပဲ ႀကီးျမတ္မႈဆို တာ တျခားမွာ သြားရွာေနစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ ကိုယ္ထဲမွာပဲရွိေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခမ္းမႀကီးထဲေရာက္ခဲ့ တယ္ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလည္း ႀကီးျမတ္မႈေတြေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ဆရာ"

"ဟုတ္တာေပါ့ မစၥတာ ဘေရာင္း"

"ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာနဲ႔ သမိုင္းဘာသာရပ္ေတြမွာ က်႐ႈံးခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ေႏြရာသီမွာ ေက်ာင္းျပန္ တက္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ အျခားသူေတြထက္ ပိုၿပီးေတာ့ သင္ယူႏိုင္စြမ္းအားနည္း တယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ညီနဲ႔ ညီမထက္လည္း ပိုညံ့တယ္။ သူတို႔က ခုဆိုရင္ မီယာမီတကၠသိုလ္မွာေတာင္ တက္ေနၾကၿပီ"

"အဲဒါ ျပႆနာမဟုတ္ဘူးကြ။ အဲဒါ မင္းပိုႀကိဳးစားဖို႔ လိုေသးတယ္လို႔ ေျပာေနတာ။ မင္းအတန္းနဲ႔ မင္း အဆင့္က မင္းဘယ္လိုလူဆိုတာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းကို ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာလည္း မသတ္မွတ္ ေပးႏိုင္ဘူး"

"ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို အိမ္တစ္လံုးေလာက္ ဝယ္ေပးခ်င္တယ္ဆရာ"

"ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မစၥတာဘေရာင္း။ ဝယ္ေပးလို႔ရတာပဲ" ဆရာက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သြား သည္။

"ဆရာ .."

"ဘာလဲကြ"

"ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိတယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကိုလည္းသိတယ္။ ၾကည့္ေနပါဆရာ။ တစ္ေန႔မွာ ဆရာဂုဏ္ယူေလာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုလူဆိုတာ သိထားပါဆရာ"

ေက်ာင္းဆိုသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနရသလိုျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည့္ အညံ့ ဆံုးစာရင္းဝင္မဟုတ္သျဖင့္ တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း တက္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ လူေတြကို လိုက္ေလ်ာေအာင္ေပါင္းသင္ၿပီး၊ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့ပါသည္။ အားလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ေနထိုင္သျဖင့္ ဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ဆံုးတြင္ အတန္းတင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဆရာ ဝါရွင္တန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတြင္ တာဝန္ခံၿပီး ၫႊန္ၾကားျပသခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အားနည္းသည့္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ပစားေပးသည့္သေဘာေတာ့မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္း ဆံုးလုပ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀ါရွင္တန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာျဖစ္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အထူးပညာေရးဆိုသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္အတြင္းမွာပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ပံုမွန္အရ ဆိုလွ်င္ အထူးေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စကားေျပာႏွင့္ ျပဇာတ္တို႔ကို မသင္ရပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာကေထာက္ခံ ေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာတို႔ ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္မႈကို သိထားသည္။ ဆရာ့ေၾကာင့္ ပညာေရးတြင္ တိုးတက္လာေၾကာင္းကိုလည္းနားလည္ထားၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ ေရွ႕ဆံုးအတန္းတြင္ ေနရာေပးျခင္းခံရသည္။ ျပဇာတ္အဖြဲ႔ ႏွင့္အတူ ခရီးအတူထြက္ခြင့္ရလာသည္။ ခရီွးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာေပးၿပီး တစ္ေလးတစ္စားဆက္ဆံၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အံၾသဖြယ္ရာေတြနွင့္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ သည္။

ဆရာ ဝါရွင္တန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာေကာင္ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို အေကာင္းဆံုး ျပန္လည္ပံုေဖာ္ေဆာင္ေပးခဲ့ သူျဖစ္သည္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အေျခအေန၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမည္သို႔ရွိေနသည္ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။

ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္တစ္ခုတြင္ အထူးအစီအစဥ္ ငါးခုခန္႔ကို ထုတ္လႊင့္တင္ဆက္ရသူျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဖိတ္ေခၚကာ အစီအစဥ္တစ္ခုျဖစ္သည့္ "သင့္ဘဝ" အစီအစဥ္တြင္ ပါဝင္ေစခဲ့ပါသည္။ ထိုအစီအစဥ္သည္ မီယာမီတြင္ ပညာေရး႐ုပ္သံလိုင္းမွ ထုတ္လႊင့္ေနရေသာ အစီအစဥ္တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒက္ထ႐ိြဳက္သို႔ေရာက္စဥ္ ဖုန္းလာပါသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ မစၥတာဘေရာင္းနဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ"

"ဘယ္သူပါလဲခင္ဗ်ာ"

"ခုဘယ္သူေခၚေနသလဲဆိုတာ မင္းသိပါတယ္"

"အလို ဆရာ ၀ါရွင္တန္လား၊ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းပဲ၊ တကယ့္လူပဲကြ"

"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တကယ့္လူျဖစ္ေနပါၿပီဆရာ"

Mr. Washington, by Les Brown  

တင္ညြန္႔